06.03.2024

Kradzież z włamaniem – a może paserstwo .. o to jest pytanie 

Na kanwie jednej z prowadzonych przez Kancelarię spraw karnych podzielimy się pewnymi spostrzeżeniami .. kradnie Pan pewien perfumy w Daglasie .. łapie go Policja, i mówi .. powie Pan co Pan wie, a może więcej, i dostanie Pan nadzwyczajne złagodzenie karny .. taki standard polskiej rzeczywistości spraw karnych. Pan nie zastanawiając się za wiele .. mówi co wie, a nawet więcej .. Policja ma wynik, łapie „przestępców”, prokuratura oskarża, sprawa trafia do Sądu .. i ot, pierwsza instytucja która zaczyna myśleć .. gdzie dowody na ów kradzież z włamaniem ? Gdzie .. pyta Sąd ? no jak gdzie, odpowiada , a w zasadzie nie odpowiada prokuratura, przecież Pan X powiedział .. aaa , no tak .. ale Pan X, mówi w Sądzie, nie przyznaje się do kradzieży z włamaniem, to Policjanci mi kazali się przyznać, i powiedzieć to i tamto .. Policjanci przesłuchani wypierają się ów historii jak diabłem święconej wody .. i Sąd myśli co tu zrobić ..

Zarzut – kradzież z włamaniem – art. 279 KK
Dowody – BRAK. 

No może coś by się znalazło na tzw. paserkę – art. 291 KK

Sąd myśli i mówi, Sąd poucza strony o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej z kradzieży z włamaniem na tzw. paserkę .. na co obrońca wstaje i woła „sprzeciw” wysoki Sądzie, sprzeciw .. nie można skazać za paserkę kiedy prokurator oskarżał o kradzież z włamaniem .. bo w takiej sytuacji „nie można mówić o tożsamości czynów, jeżeli przestępstwo paserstwa, przypisywane zamiast zarzucanego przestępstwa kradzieży lub kradzieży z włamaniem miało miejsce już w jakiś czas po tej kradzieży i w okolicznościach niemających nic wspólnego z opisem i podstawą faktyczną czynu zarzucanego jako kradzież lub kradzież z włamaniem. W takim wypadku, nie chodzi bowiem tylko o odmienny sposób wejścia w posiadanie rzeczy pochodzącej z czynu zabronionego, lecz o zupełnie inne zdarzenie faktyczne, w którego ramach doszło do uzyskania takiego posiadania – tak też Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 14 lipca 2011 r. IV KK 139/11. 

Podobne stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w innych orzeczeniach wskazując, że: „kluczowym zagadnieniem w niniejszej sprawie jest podniesiona w kasacji obrońcy kwestia braku tożsamości czynu zarzuconego i przypisanego, co konsekwentnie prowadzić miałoby do uznania wyjścia poza granice skargi i zaistnienie w sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej (art. 439 § 1 pkt. 9 k.p.k.). Problematyka tożsamości czynu w prawie karnym materialnym i procesowym należy do jednej z najbardziej skomplikowanych zagadnień teoretycznych, które mają niebagatelne przełożenie na praktykę orzeczniczą. Tożsamość czynu jako centralne pojęcie dla wyznaczenia przedmiotu procesu omawiane jest co do zasady w doktrynie procesu karnego, która wydaje się osiągnęła konsensus co do negatywnych kryteriów jej wyznaczania. Nie można mówić o tożsamości czynów, jeżeli przestępstwo paserstwa, przypisywane zamiast zarzucanego przestępstwa kradzieży lub kradzieży z włamaniem miało miejsce już w jakiś czas po tej kradzieży i w okolicznościach niemających nic wspólnego z opisem i podstawą faktyczną czynu zarzucanego jako kradzież lub kradzież z włamaniem. W takim wypadku nie chodzi bowiem tylko o odmienny sposób wejścia w posiadanie rzeczy pochodzącej z czynu zabronionego, lecz o zupełnie inne zdarzenie faktyczne, w którego ramach doszło do uzyskania takiego posiadania”. Bardziej kategorycznie w tej sprawie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 września 2014 r., II KK 234/14, LEX nr 1511136, gdzie podkreślił, że „zachowanie opisane w skardze uprawnionego oskarżyciela, jako podjęcie czynności przełamania w określony sposób zabezpieczeń mienia, a następnie jego zaboru (poprzez podjęcie konkretnych aktywności, w konkretnym miejscu i czasie) w celu przywłaszczenia i zakwalifikowane z art. 279 k.k., nie może być następnie uznane w toku postępowania sądowego za przestępstwo paserstwa z art. 291 k.k., gdyż nie może ono odpowiadać kategorii zachowań opisanych przez ten przepis.” To ostanie orzeczenie podnosi dla prawa materialnego i procesowego najbardziej zdaje się istotną rzecz. Należy bowiem rozróżnić tożsamość czynu w znaczeniu materialnym (charakterystycznym dla prawa materialnego) od jego aspektu procesowego. Znamiona typu czynu wyznaczają w sposób generalno-abstrakcyjny kategorię zachowań ludzkich, które ustawodawca ocenia negatywnie z uwagi na przyjmowane przez siebie kryteria kryminalizacji. Jedna z fundamentalnych zasad prawa karnego – nullum crimen sine lege zakłada m.in. wewnętrzną określoność typu czynu zabronionego, czyli nakazuje konstruowanie takiego opisu poszczególnych zachowań karalnych by było możliwe ich wzajemne rozróżnienie. Powszechnie przyjmuje się, że w kategoriach błędu ustawodawcy rozpatrywać należy przypadek, gdy dwa typy czynów mają identyczny zakres zastosowania i normowania. Oznacza to, że jeżeli ustawodawca decyduje się na wprowadzenie do systemu odrębnych typów czynów zabronionych domniemywać należy, że regulują one odrębne kategorie zachowań (dotyczy to także typów zmodyfikowanych, które do opisu typu podstawowego dodają kolejne znamiona bądź znamiona doprecyzowują). Zatem w abstrakcyjnym ujęciu można twierdzić, że niektóre zachowania w aspekcie materialnym są w określonym zakresie tożsame – kradzież i kradzież z włamaniem (posiadając jednocześnie pewne odrębne cechy) inne są z kolei zupełnie rozłączne. Porównanie znamion przestępstwa kradzieży i kradzieży z włamaniem z przestępstwem paserstwa prowadzi do wniosku, że w aspekcie materialnym należą one do tej drugiej grupy. Ustawodawca w sposób klarowny wyznaczył zupełnie inne znamiona czynnościowe dla obu tych typów. Oznacza to, że opisują one w sposób abstrakcyjny zupełnie odmienne kategorie zdarzeń faktycznych, które stały się podstawą ich kryminalizacji. W przypadku kradzieży jest to akt zaboru stanowiący czynności konwencjonalną wyjmującą rzecz ruchomą spod władztwa uprawnionego, natomiast w przypadku paserstwa są to czynności polegające m.in. na wejściu w posiadanie przedmiotu już uprzednio wyjętego spod owego władztwa. Kategorialnie i temporalnie są to zatem odmienne grupy zachowań.

Adwokat Szczecin – Adwokat od spraw karnych – Kancelaria Karna Tumielewicz – zapraszamy do współpracy – mamy doświadczenie w sprawach karnych – www.adwokat-tumielewicz.pl